Een bijzondere dammer is overleden. Een stille dammer. Een goede dammer.
Voor zover wij weten, begon Henk zijn damcarrière begin jaren tachtig, bij de damclub in Hengelo. Dammen werd prompt zijn lust en zijn leven. Zéker na zijn pensioen, toen hij ook nog eens lid werd van de Bornse Damvereniging. Toernooien in de regio? Henk was van de partij. Een uitwedstrijd voor ons bondsteam in de provinciale damklasse? Henk schoof aan en liet zich ophalen bij de bushalte.
Behulpzaam was hij ook. Zo draaide hij destijds bardiensten in het Hengelose Denksportcentrum. Het mocht van hem dan gerust laat worden. Een uurtje of half 2? Met een biertje erbij vond hij dat prima. Als vrijwilliger hielp hij er zelfs met sauzen van het gebouw. Dammers uit die tijd kijken daarbij terug op een harde werker en beresterke kerel. Bij de Bornse Damvereniging hielp hij vooral met de schooldamtoernooien.
Daarbuiten trok hij vrijdags meestal op zijn fiets naar Borne voor een mooie partij. En mooie partijen, dát werden het ook meestal. Zijn degelijke spelopbouw, zijn rustige gedrag en vriendelijke karakter maakten hem daarbij tot een prettige speler. Zelfs als je van Henk verloor, probeerde hij nog iets positiefs over je spel te zeggen. Of hij wees je vol respect op het moment waar je het fout deed. Analyseren van de partij meteen na afloop deed hij dan ook graag.
Verder was Henk niet zo’n prater. Over zijn privéleven hoorde je weinig. Alleen als je echt doorvroeg, en je had geluk, dan vertelde hij iets. Bijvoorbeeld over zijn kinderen.
Zijn prestaties mochten er zijn. In de tweede groep sleepte hij verschillende keren de kampioensbeker in de wacht. Bij het zomerse Dammen op de boerderij deed hij het meestal ook uitstekend. Tot aan 2016 viel hij nog geregeld in de prijzen. Daarna begon het kwakkelen. Eerst een liesbreuk. Daarna nog één. Hij viel eigenlijk van het een in het ander.
Erover praten deed hij liever niet. Het duurde hierdoor zelfs een tijdje voor we door hadden dat het met hem niet goed ging. De val in huis en daarna het vocht achter de longen – uiteindelijk vertelde hij het een enkele clubgenoot. Maar het mocht vooral niet breed bekend worden. “Ik zit niet te wachten op verhalen van mensen die iemand kennen die hieraan is overleden”, zei hij.
Dammen, daar had Henk al een poos de energie niet meer voor, vertelde hij kort geleden nog. Maar zelfstandig als hij was, wilde hij wel bezig blijven. Bezig binnen de mogelijkheden die hij nog had. “Ik ben al maanden niet meer buiten geweest. Maar koken doe ik nog meestal zelf, hoor”, zei hij kranig. “En afstoffen ook. Als ik niks meer mag doen, ga ik dood, hoor.” Dat zei hij vlak na de kerst nog. Ondanks dat hij op zijn manier dus bezig probeerde te blijven, was het niet meer genoeg. Zijn bedenktijd was op. Zijn speeltijd was om. Zijn tijd op aarde zat erop.
Henk, de stilte die je altijd meebracht, wordt nu ákelig stil. We gaan je missen.
